Weesp, 15 maart 2024

Yo Rosita!

Wat als een leuk probeersel begon vorig jaar, groeit nu uit tot een maandelijks item in ParaVisie Magazine. Hoe leuk! Voor ons niet nieuw, want we delen al jaren van alles met elkaar. Nieuw is slechts de vorm én het feit dat mensen nu kunnen meelezen én binnenkort kunnen reageren.

Wat me de laatste tijd opvalt, is dat het woord ‘spiritualiteit’ een soort containerbegrip aan het worden is. Wanneer iets met gevoel te maken heeft, is het al meteen spiritueel. Zo worden zaken in een zweverig hoekje geduwd. Bij religieuze onderwerpen is het al niet anders, zo begrijp ik uit het artikel ‘God is een narcist’ van Eveline van Dongen uit de afgelopen maartuitgave van ParaVisie. Sowieso een titel die me triggert! Maar mijns inziens is religie niet hetzelfde als spiritualiteit. Voor mezelf maak ik duidelijk onderscheid tussen geloofsovertuiging (wat ik vanbinnen voel) en religie (de organisatie eromheen, zoals de kerk). In 1988 ben ik gaan studeren en heb ik mijn kerkelijk lidmaatschap opgezegd. Op dat moment diende het me niet meer. En
nog steeds niet. Want als je lid van een kerkgemeenschap bent, dan dien je je vaak ook te conformeren aan de in die kerk geldende regels, gedragingen, gedachten, manieren en gewoontes. Maar mijn uitschrijving betekent niet dat ik niet(s) meer geloof of geen overtuiging meer heb. Die heb ik altijd gehad, zelfs in de perioden dat ik er minder mee bezig was of dat ik dingen deed die God spreekwoordelijk gezien verboden had.

Ik vind ‘geloof’ en ‘religie’ dus echt twee verschillende zaken. En daarom klopt de kop boven het artikel van Eveline - ‘God is een narcist’ - in mijn beleving niet. ‘Religie is een narcist’ komt dichter in de buurt. Wanneer je de kenmerken van narcisme legt naast God - zoals Eveline doet - dan kan ik me daar helemaal niet in vinden. Maar wanneer je datzelfde doet met een aantal kerkgemeenschappen, dan klopt de vergelijking mijns inziens een stuk beter. Religies en kerken hebben het beeld geschetst van een boze God die van zijn Troon Zijn Toorn over ons zal laten komen, God zelf niet. Dus gaat de link tussen God en narcisme wat mij betreft echt mank. Daarom maak ik ook liever gebruik van het woord ‘Spirit’ in plaats van God. Spirit is voor mij een oneindig energieveld van Liefde en Licht, met de hoogst mogelijke vibratie. En daar hebben we allemaal een lijntje mee. Want wij zijn zelf onderdeel van ‘Spirit’. Wijzelf zijn een druppel van die oneindige oceaan. Daarin kan ik Eveline goed volgen. 

We krijgen dergelijke vragen ook weleens bij onze jaartrainingen. Daarbij hebben we het dan ook over de definitie van Spirit. Niet als religie of leefregel, maar veel meer om
jezelf te laten nadenken over hoe het voor jou voelt. Basis is dat we het allemaal toch niet kunnen begrijpen en we er dus drie dingen mee kunnen doen: het negeren, ertegen vechten of gewoon accepteren dat het is zoals het is. Ik ben van het laatste. Maar hoe voelt Spirit dan? En hoe voelt jouw spirit? Dat is voor mij wel wezenlijk. Voor mij voelt Spirit als een ultiem geluksmoment. We kunnen niet 100% gelukkig zijn, maar wel
geluksmomenten ervaren. Zó voelt Spirit voor mij. We zijn allemaal een spirit of ziel in een mensenlichaam. En niet andersom. Ook al vindt ons verstand dat vaak maar lastig.
Dat is dan maar zo. Het voelt wel gewoon goed. Dat komt dan weer dichter bij het woord ‘spiritueel’, wat letterlijk uit Latijn vertaald ‘geest’ of ‘gevoel’ betekent. Toch heeft het woord ‘God’, dat ik dus met ‘Spirit’ associeer, een ‘goddelijk’ c.q. ‘heilig’ tintje. Begrijp je wat ik daarmee bedoel? Dus toen ik ‘God is een narcist’ las, voelde dat niet fijn. Bovendien zei mijn verstand me: dat klopt niet. Maar ik heb het artikel
wél helemaal gelezen en daar verdient Eveline dan weer een pluim voor.

Maar Rosita: ik weet dat jij niet religieus bent opgegroeid. Hoe ga jij dan om met het Godsprincipe? Of met Spirit? En triggert een kop als ‘God is een narcist’ jou ook zo? Of juist veel minder? Ik ben benieuwd... Lees je!

X Frank