Maarssen, 21 maart 2024,

Hey Frank!

Ja, wat een leuke twist dat we nu gewoon een eigen plek hebben gekregen op pa- pier. Toen Spirit ons dit idee ingaf, voelden we beiden: dit moeten we doen. Vervol- gens kwamen de woorden soms sneller uit mijn vingers dan ik ze kon bedenken. Ik wist dat dit het begin van iets moois zou gaan worden. Waarom? Niet alléén omdat het leuk is om elkaar te schrijven, maar vooral ook omdat Spirit er echt een bedoe- ling mee heeft. In dit geval, vermoed ik, om mensen te informeren en te inspireren. Wanneer het kan en mag, is Spirit zo helpend en liefdevol! Voor ons de uitdaging om zo min mogelijk ego-saus in de teksten te verwerken, zonder daarbij onze eigen mening, onze eigen ideeën en ons eigen gevoel onder stoelen of banken te steken.

Enfin, je vraagt hoe ik omga met het Godsprincipe? Dat is me nogal een vraag om mee te beginnen, haha. Maar laat me proberen mijn hersenspinsels en gevoelens
in woorden te vatten. Ik ben inderdaad opgevoed zonder religie en met de ruimte om zelf te mogen denken en mijn eigen waarheid te (onder)zoeken. Voor mij is God een licht dat eeuwig schijnt en dat zó fel is, dat schaduw geen enkele mogelijkheid heeft in de spirituele wereld. Het licht dat niemand verblindt en iedereen omringt met een onvoorwaardelijke liefde. God is geen man of vrouw, maar een allesomvattende kracht, puur en oordeelloos. Met het principe van ‘een man op een wolk met een dubbele agenda’ ben ik dus in aanleg niet bekend. Natuurlijk kwam ik het concept later in mijn leven wel tegen. Maar omdat ik al een idee had hoe ik God ervoer, was het niet zo moeilijk om dat langs me heen te laten gaan. Ik ben opgevoed volgens het principe ‘Wat er uit je mond komt, daar ben jij verantwoordelijk voor’. Met andere woorden: jij leeft dit leven en dus kun je er maar beter liefde van maken.

God is voor mij Spirit, zoals de hemel voor mij de spirituele wereld is en de hel zich hier op aarde bevindt. Want hier zijn we omringd door duisternis. Duisternis waar we zelf ook verantwoordelijk voor zijn, het betreft immers het donker ín ons. Ik geloof niet dat God iets (ver)oordeelt of dat hij überhaupt ergens iets van vindt. Wij zijn diegenen die verantwoordelijk zijn, ook over onze slechte daden. Ik weet dat menigeen een aversie tegen deze gedachte heeft. Niet voor niets krijg ik vaak als wedervraag: ‘Dus we mogen gewoon maar aan het moorden slaan?’ Mijn antwoord luidt dan dat ik dat niet aanraad, aangezien ik het sterke vermoeden heb dat je er dan in Spirit, met dat eeuwige licht waar schaduw niet kan bestaan, een zware dobber aan krijgt. Je vraagt me ook wat ik van het artikel, en de kop ervan in het bijzonder, vind. Ik lees die kop niet als ‘God is een narcist’, hoewel het er letterlijk genomen natuurlijk gewoon staat. Nee, zeker na het artikel gelezen te hebben, lees ik die kop als: ‘de mensen die regels hebben gemaakt, zijn narcisten’. Eveline beschrijft het beeld dat men gecreëerd heeft ván God. En dat had inderdaad als doel om macht uit te oefenen, vooral om angst te genereren.

Ik moet denken aan het boek ‘De Zijderoutes’, waarin de auteur Peter Frankopan onderzoekt hoe religie en alle regeltjes daaromheen de wereld in zijn geholpen. Wat blijkt? In de tiende eeuw voelde een stel religieuze fanaten de noodzaak om iets te creëren waarmee de mensheid beter onder controle gehouden zou kunnen worden. Dat ‘iets’ hebben ze vervolgens op Jezus’ woorden geplakt, die ooit gezegd schijnt te hebben: ‘Er is een hel en er is een hemel’. De hemel zou de aanwezigheid van God
in het leven zijn en de hel de afwezigheid van deze liefdevolle kracht. Het mooie is echter dat we kunnen kiezen. Vertaald naar deze tijd: voor de liefde óf voor de angst. Maar nog even terug naar het Constantinopel van de tiende eeuw, waar religieuze fanaten de hel dus bedachten om de mensheid klein te houden. Over narcisten gespro- ken! Tot op de dag van vandaag worstelen we echter, vooral ook binnen het medium- schap, tegen deze schadelijke waanideeën.

In de laatste alinea van Eveline’s artikel schrijft ze dat Lucifer een gevallen engel is en dat we dat in wezen allemaal zijn. En weet je? Dát gaf me stof tot nadenken. Als we geboren worden vallen we uit de hemel, uit de spirituele wereld dus, en moeten we dealen met de dualiteit hier op aarde. Dus ja, ik denk dat we allen gevallen engelen zijn. Of moet ik zeggen: allemaal geboren om dit leven te leven? Om ervaringen op
te doen. En het pad dat we bewandelen zo mooi mogelijk te maken. Vol liefde en fijne ervaringen. Om ons uiteindelijk weer te voegen bij dat wat men ‘de hemel’ noemt en wat wij de spirituele wereld zouden kunnen noemen. Om dan, wie zal het zeggen, nieuwe ervaringen op te doen. Daarop aansluitend rijst bij mij de vraag, Frank:
hoe ziet die spirituele wereld eruit? Hoe is het als je de overstap maakt naar de eeu- wige jachtvelden? Wie ontmoet je? Waarop hoop je? Nou kleine vragen met (hope- lijk) grootse antwoorden 😉 Ik kijk ernaar uit!

X Rosita