Weesp, 6 februari 2024

Yo Rosita!

Wist niet dat in de Griekse traditie ‘dromen duiden’ zo natuurlijk was. En ja, ik kan goed mee in je uitleg; ik herken veel van wat je zegt. Alleen had ik het zelf nooit zo bekeken. Dus dank je voor deze invalshoek. Ik geloof zeker in die TOTALE RUST, ook al heb ik zelf nooit ‘live’ een BDE gehad. En ik ken ook mijn liefde voor Spirit en het mediumschap – naast de liefde voor mijn gezin en kinderen. Nu was ik al sinds mijn spirituele ontwikkeling niet zo bang (meer) voor de dood, maar mijn droom gaf zo’n totaal vredig/rustig gevoel. Men zegt weleens dat het moment van overlijden of overgaan naar de spirituele wereld vergelijkbaar is met (lekker) in slaap vallen. Nou, dat voelt dikke prima! Maar voorlopig nog niet, mag ik hopen… 😉

En ja, wat bijzonder jouw droom en je duiding van spirituele gidsen. Zo kreeg jij dus de inzichten, die voor jou nodig zijn, via…. gidsen. En om daar meteen mee verder te gaan, je vraagt of ik weet wie mijn gidsen zijn en hoe ik dat zie. En ook dat er mensen zijn die zeggen dat ze Jezus of Maria als gids hebben. Of Indianen. Daar kom ik straks op. Maar jouw vraag brengt ook meteen een verhaal van vroeger naar boven, dat ik graag met je deel. Wat ik vroeger vooral grappig vond, maar waar ik nu inmiddels ook serieuzer naar kan kijken. Zeker ook in relatie tot jouw vraag. 

Een wijlen vriend van mijn ouders, Ab, was een marktkoopman uit Alkmaar. Ab was overtuigd katholiek. Veel katholieken bidden niet alleen tot God, Jezus of Maria, maar ook tot een heiligverklaarde binnen de katholieke kerk. En Ab had ook een Heilige met wie hij persoonlijk dagelijks contact had: via gebed maar ook in gedachten, en soms zelfs hardop. Mijn vader vroeg zich af wie dat dan wel was, want wijzelf baden allemaal alleen tot die ene God. Dus bidden voor en met een Heilige, waarom deed hij dat dan? Ab vertelde, dat het veel te druk was voor God, Jezus of Maria om naar iedereen te kunnen luisteren. Hij had zelf dus bewust gekozen voor de Heilige GANGULFUS. Ik hoor mijn vader nog zeggen: “Maar Gangulfus, die kent toch niemand? Waarom hij dan?” Ab antwoordde: “Precies daarom, niemand kent hem, dus heeft hij alle tijd voor mij!” En dit klinkt misschien grappig -en ik herinner me ook dat mijn pa het verhaal zeer vermakelijk vond-, maar Ab was bloedjes serieus. Gangulfus was zijn heilige ‘gids’.  

Dit verhaal vertelt me nu, dat wij als mensen ook heel menselijk naar ‘onze spirituele gidsen’ kijken. Want -laten we wel wezen-, wij begrijpen het toch niet allemaal, de intelligentie van Spirit gaat ons verstand ver te boven. Ik zeg weleens: ‘Je kunt alle data vanuit de cloud ook niet in een laptopje krijgen’, dus waarom zouden wij dan wel alles kunnen begrijpen van Spirit? Dat kunnen we gewoonweg niet, dus moeten we dat accepteren. En gaan kijken hoe we er mee kunnen leren omgaan. En om het toch een beetje te kunnen begrijpen dat we ‘gidsen’ hebben die ons begeleiden en supporten in ons aardse leven -want dat geloof ik zeker- geven wij het onbewust menselijke eigenschappen. Soms met naam, toenaam, gedeelde herinneringen en persoonlijke ervaringen. Want daar kunnen we mee uit de voeten. 

In het begin van mijn eigen ontwikkeling was ik ook nieuwsgierig naar mijn ‘hoofdgids’. Tijdens een workshop ‘Ontmoeting met je gids’ heb ik hem/haar gevraagd om zich kenbaar te maken. Ik kreeg op de workshop zelf geen antwoord, maar de week erna wel. Ik reed in de auto en ineens voelde ik als het ware iemand naast me zitten. Ik hoorde de naam ‘Snow Flake’ en voelde inderdaad de gedaante van een Indiaan, type stamhoofd. Kippenvel! Nu ben ik positief-kritisch en mijn brein vond dit niet goed genoeg. Dus ik vroeg om een extra ‘bewijs’. Dat kreeg ik twee weken later. Ik was op een spiritueel evenement en daar zat een dame die aan ‘encaustic art’ deed, intuïtief tekenen met bijenwas en strijkijzer. Ik kende dat toen nog niet en vond dat wel interessant. Ik mocht van haar een vraag in gedachte houden, waarop zij aan de slag ging. Toen ze klaar was, schreef ze iets achterop. Ik kreeg de bijenwas-foto en zag duidelijk de contouren van het gezicht van een Indiaans stamhoofd. En op de achterzijde stond: “Ook al zie je me misschien niet even goed, ik ben altijd dichtbij.” Vanaf dat moment is het voor mij een gegeven: Snow Flake is voor mij mijn ‘Gangulfus’. 

Heb ik veel andere gidsen? Ongetwijfeld! Voel ik die? Ja. Ken ik ze met naam en toenaam? Nee, op twee na. Maar daarover een andere keer. Ik weet en voel dat er een heel team om me heen staat om me te begeleiden op het moment dat dat nodig is. In welke vorm dan ook. En dat is ook genoeg voor mij – voor nu.

Dus hoe zie ik gidsen? Voor mij zijn zij ‘zielen/spirits’ die op aarde geleefd hebben en die terug zijn in de spirituele wereld en van daaruit ons helpen en begeleiden in wijsheid en liefde. In de spirituele wereld ZIJN ze, met een mapje ‘Persoonlijke eigenschappen, menselijke herinneringen en aardse ervaringen’ onder de spreekwoordelijke arm. Zij nemen -in het contact met mensen- die menselijke personality weer aan waar wij ons als mens mee kunnen vereenzelvigen, wat goed voor ons werkt en goed voor ons voelt. Zo hoorde ik ooit Kitty Woud vertellen in haar lezing ‘De Kunst van het Sterven’ dat bij een bermbom spirituele gidsen de gedaante aannemen van de officier en medesoldaten van de net-overleden soldaat, zodat die gerustgesteld is op het moment dat hij/zij overgaat. En vaak heb ik in consulten en demonstraties doorgekregen, dat overleden dierbaren hun man, vrouw, kind, etc. komen halen, wanneer deze overlijdt. Dan nemen de spirits van de overleden dierbaren weer even als het ware de fysieke, menselijke vorm aan, zodat die door de overledene herkend worden. Dit kunnen wij als mens begrijpen. Het maakt ons bewust van onze gidsen en het stelt ons gerust. En dus klinkt het ook plausibel, dat onze spirituele gidsen zich dus ook als ‘personality’ laten zien. Zoals Snow Flake dat doet en daarmee mij ongetwijfeld verder helpt met mijn team in mijn ontwikkeling en groei. En zoals onder andere James en Lolly jou helpen en begeleiden in jouw spirituele groei. Eens?  

Tot slot mijn antwoord op je vraag waarom Europeanen zo vaak Indianen als gids hebben. Ik heb daar eens een heel mooie lecture over gehoord van Simon James en Brian Robbertson, die precies ook die vraag stelden: “Waarom hebben Europeanen vaak Indianen als gids? Waarom hebben Amerikanen vaak Oosterse wijzen als gids? En waarom hebben Aziatische mensen vaak Europeanen als gids?“ En ik zal hun antwoord terugbrengen naar een korte samenvatting: ‘Misschien wel omdat we daar als mens cultureel gezien tegen op kijken. Europeanen kijken op tegen de Indianen, hun harmonie en geloof in en leven met de natuurwetten. Wij Europeanen zijn daar verder van verwijderd. Amerikanen zijn misschien wel enorm geïnteresseerd in de eeuwenoude wijsheden van de Chinezen en Japanners, omdat ze zelf maar een vrij korte eigen cultuur en geschiedenis hebben en sterker nog, nog steeds een soort smeltkroes van culturen zijn. Aziaten kijken op naar de Europeanen, omdat die al eeuwenlang voorlopers zijn (geweest) op het gebied innovatie, techniek, vrije handel, commerciële vooruitgang. Omdat de geschiedenis ons leert, dat we de andere cultuur op een bepaalde manier respecteren, zonder het te kennen. Spirituele gidsen zijn archetypen, waar wij mensen ons gemakkelijk mee kunnen verbinden: op een ander niveau dan het aardse.’

Ik vind dit wel plausibel klinken, jij? Of zie jij het heel anders? En hoe onderhoud jij het contact met je gidsen? Dat hoor ik dan ook graag. 

X, Frank