Weesp, 10 januari 2024,

Hey Rosita! 

Ja, je boek “Geven wat je krijgt.”, wat een rake titel! “Hoe dan” was het enige dat je uit kon brengen, toen je het kadootje -dat bij ons afgegeven was- openmaakte. Het was geen kadootje, maar een MEGA KADO! De verwondering, of nee, het ongeloof, spatte van je gezicht af. Alsof Sinterklaas WEL ECHT bestaat. Dat gezicht ga ik nooit vergeten! Heb er toen een foto van gemaakt. En wat een werk heeft Sacha eraan gehad. En nu dus formeel uitgegeven. Het is je zó gegund! 

Nog even terugkomend op Mavis: wat een bijzondere dame was/is zij en wat heeft zij met haar spirit en wijsheid veel mensen aangeraakt. Jij hebt haar dan misschien nooit echt ontmoet, ik ben in de gelukkige omstandigheid geweest om veel les van haar te hebben gehad. In het begin van mijn spirituele ontwikkeling had ik helemaal niet in de gaten wie ze was. Ik had les van haar in Nederland bij Anneke Klaassens. Maar had geen idee van haar ‘grandeur’ als medium in Engeland. Daar kwam ik achter, toen ik voor het eerst op het Arthur Findlay College was. We zaten te lunchen, toen Mavis de eetzaal binnenkwam. Ik zag haar, dus liep ik op haar af en begroette haar met 3 Nederlandse zoenen – zoals ik dat ook altijd in Nederland deed. “Hello Clark, good to have you here.”, zei ze. Ik liep terug naar de tafel en er waren 6 verbouwereerde gezichten van collega-studenten, die me aanstaarden: “What did you just do?!?” Alsof ik een koninklijke regel had overtreden. Toen begon ik wat beter haar ‘grandeur’ te begrijpen. Niet dat zij zich erop voorstond, anderen plaatsten haar op dat voetstuk – zelf vond Mavis dat maar wat overdreven. 

En ja, ze noemde me altijd “Clark”. Mavis was heel slecht in namen onthouden, dus noemde ze iedereen ‘darling’. In de tijd dat ik in Nederland les van haar had, was ik overgegaan van contactlenzen naar een bril. Waardoor ik volgens haar leek op ‘Clark Kent’, het alterego van Superman. Mooi compliment natuurlijk. Hahaha! Maar zo kreeg ik de bijnaam ‘Clark’ en later werd Anita automatisch ‘Lois’, want ook haar naam onthield ze niet. En dus toen ze in die week ‘Clark, come up here, please!’ sprak in de Sanctuary, had iedereen zoiets: “Who is Clark?” Ik wist: “My call” en liep heel zenuwachtig naar voren.

Zou zo ook een boek over haar kunnen schrijven, maar zoals gezegd, alles op zijn tijd. 😉

Dromen…. Ik weet dat ik veel droom, maar ik kan ze nooit onthouden. Sterker nog, als ik wakker word, zijn ze alweer weg. En gedurende de dag komen er dan nog weleens flarden voorbij, maar als ik die niet meteen opschrijf of vertel, zijn ze voorgoed weg. 

Nu heb ik een dik jaar geleden wel een droom gehad die me heel levendig is bijgebleven. Ik vind het spannend om met je te delen, maar we hebben afgesproken: Goudeerlijk. 

In deze droom zat ik in een soort scène à la The Godfather en ik werd door 2 collega’s meegenomen – we hadden ergens een afspraak. Het waarom vertelt de droom niet, maar op een gegeven moment stopten we en gaven ze me een revolver. Ik bleek iets onvergeeflijks te hebben gedaan. En dat moest me de kop kosten. Letterlijk. Ik kon kiezen: of zij haalden de trekker over, of ik deed het zelf. En mocht ik het in mijn hoofd halen om hen neer te knallen, dan waren mijn kinderen ‘de sjaak’. Ik deed het zelf. En ervaarde het van A tot Z. Het deed geen pijn, dat kan ik me nog herinneren. Het werd stil, warm en sereen. Verder niets meer. 

Ik weet ook dat ik niet angstig, maar juist heel rustig wakker werd. Alsof ik een soort van flashback had gehad: ja, zo is het gegaan. 

Het heeft me wel aan het denken gezet. Heb ik dit maar gedroomd? Of heeft dit echt plaatsgevonden? Je weet, ik kijk graag naar maffia-films – The Godfather I, II, en III kan ik dromen, zeg maar. En ook van de Nederlandse serie én de film Penoza ken ik letterlijk elke scène. Maar waarom die fascinatie? Nu geldt het niet voor alle maffiafilms. Bij deze twee films is het overall thema: ‘Protecting my family’ en ‘Alles voor de kinderen’. En dat kwam dus ook terug in deze droom. Het kan ook verklaren waarom ik zo gefascineerd ben door Forensisch Mediumschap. En mijn allereerste huiskameravond, weet je dat die ooit begon met iemand die geliquideerd was in het criminele circuit. Toeval?

Dus komt bij mij de vraag boven: Is dit een vorig leven? Of heb ik dit inderdaad gewoon maar gedroomd en is deze droom door mijn levendige fantasie gecreëerd? En heb jij zelf ook weleens iets dergelijks meegemaakt?

Ik lees je weer! 

Frank 

-X-